சட்ட மறுப்பும் உப்புச் சத்தியாகிரகமும்
(மகாத்மாவின் கதை தொடரின்
பனிரண்டாவது அத்தியாயம்.)
மு.சிவகுருநாதன்
1929 டிசம்பர்
31இல் ஜவகர்லால் நேரு தலைமையில் பஞ்சாப் மாகாணத்தில் நடந்த லாகூர் காங்கிரஸ் மாநாட்டில்
சிந்துவின் துணை நதியாகிய ராவி ஆற்றங்கரையில் நேரு இந்திய தேசியக் கொடியை ஏற்றி வைத்தார். அம்மாநாட்டில் 1930
ஜனவரி 26 இந்திய விடுதலை நாளாக அறிவிக்கப்பட்டு
ஒவ்வோராண்டும் கொண்டாடப்பட்டது. வரிகொடா இயக்கம், உப்பு சத்தியாகிரகம், முழுப் புறக்கணிப்பு என பல்வேறு
சட்டமறுப்பு இயக்கப் போராட்டங்களை முன்னெடுத்தது. வெகுமக்கள்
திரளை விடுதலைப் போராட்டத்தில் ஈடுபடுத்த உப்பு வரியை காந்தி ஆயுதமாகக் எடுத்துக் கொண்டார்.
ஒத்துழையாமையும் சட்ட மறுப்பும் சத்தியாகிரகம் என்ற ஒரே மரத்தின் வெவ்வேறு கிளைகள் என்றார்
காந்தி.
மக்கள் அனைவரும் பயன்படுத்தும் உப்பின் மீது வரிவிதித்து ஆங்கிலேயர் பலனடைந்து
வந்தனர். தொடக்க கால
காங்கிரஸ் தலைவர்கள் இதனை அகற்ற எண்ணினர். உப்பு வரி குறித்தான
விவாதங்கள் அடிக்கடி நிகழ்ந்தன. உப்பு வரியானது ஆங்கிலேயருக்குக்
களங்கம் விளைவிக்கக்கூடியது என்றார் தாதாபாய் நௌரோஜி. 1885
இந்திய தேசிய காங்கிரசின் முதல் கூட்டத்தில் எஸ்.ஏ.சுவாமிநாத
அய்யர் (வழக்கறிஞர், தஞ்சாவூர்,
‘தஞ்சை மக்கள் பேரவை’ என்ற கட்சியின் நிறுவனர்), கந்துகூரி
வீரேசலிங்க பந்துலு (தெலுங்கு எழுத்தாளர், சமூக
சீர்திருத்தவாதி) ஆகியோர் உப்பு வரி உயர்வை எதிர்த்தனர்.
உயர் வர்க்க
கண்ணோட்டத்தில் இருந்த அன்றைய காங்கிரஸ் தலைவர்கள் சிலர் உப்பு வரி நீக்கப்படுவதை விரும்பவில்லை.
காங்கிரசுக்குள்ளும் மாறுபட்ட கருத்துகள் இருந்தன. வருமானவரிக்குப்
பதிலாக உப்பு வரியை உயர்த்தலாம் என்று சொல்கிற பாசிச மேட்டுக்குடியினரும் அன்று இருந்தனர்.
கம்யூனிஸ்ட் கட்சித் தலைவர் சிங்காரவேலர் தொழிலாளர்களும் விவசாயிகளும் உருவாக்கப்போகும்
கட்சியின் செயல்திட்டத்தில் உப்பு வரி ஒழிப்பிற்கு இடமளித்தார்.
உப்புவரி எதிர்ப்பு பெயரளவில் இருந்ததால் ஆங்கில அரசு இக்கோரிக்கைக்குச் செவி
சாய்க்கவில்லை. 1930 உப்புச் சத்தியாகிரகம் இந்நிலையை கொஞ்சம் மாற்றியது.
உப்பு வரி மற்றும் உரிமம் இல்லாமல்
யாரும் உப்பு தயாரிக்கக் கூடாது என்கிற சட்டத்தை மீற உப்புச் சத்தியாகிரகம் என்ற போராட்டத்தை காந்தி வடிவமைத்தார்.
வெகுமக்கள் பங்கேற்புடன் இந்திய விடுதலைப் போரை தீவிரமாக்க இது உதவும் என நம்பினார்.
அவரது நம்பிக்கை வீண்போகவில்லை. ஆங்கிலேய அரசு
இதற்கு கொஞ்சம் இறங்கி வந்தது.
1930 ஜனவரி
31க்குள் காலக்கெடு நிர்ணயித்து பல்வேறு கோரிக்கைகள் அடங்கிய மனு அரசப்பிரதிநிதி
(வைஸ்ராய்) இர்வின் பிரபுவிடம் அளிக்கப்பட்டது.
அதில் அனைத்து அரசியல் கைதிகளையும் விடுதலை செய்தல்,
உப்பு வரியை ரத்து செய்தல், நிலவரியை
50% ஆகக் குறைத்தல், ராணுவம்
மற்றும் குடிமைப்பணி சேவைக்கான செலவீனத்தை 50% குறைத்தல்
போன்றவை நிறைவேறாவிட்டால் முழுமையானப் புறக்கணிப்பு அறிமுகம் செய்யப்படும் என்று தீர்மானமாக
உரைக்கப்பட்டிருந்தது. உரிய காலக்கெடு தாண்டியும் பதில் இல்லாத காரணத்தால் காந்தி சட்ட மறுப்பை முறைப்படித்
தொடங்க வேண்டிய கட்டாயம் ஏற்பட்டது.
ஆங்கிலேய அரசின் உரிமம் இன்றி யாரும் உப்பு தயாரிக்கக் கூடாது
என்கிற உத்தரவை மீறி மக்கள் தங்களுக்குத் தேவையான உப்பைத் தயாரித்துக் கொள்ளலாம் என்று
காந்தி அறிவித்தார். குஜராத் சபர்மதி ஆசிரமத்திலிருந்து
384 கி.மீ. தொலைவிலுள்ள தண்டி என்கிற கடற்கரைக் கிராமத்திற்கு நடைபயணமாக
சென்று உப்புச் சட்டத்தை மீறப்போவதாக அறிவிப்பு செய்தார். 1930 மார்ச்
12 இல் 78 ஆசிரமத் தோழர்களுடன் காந்தி நடைபயணம் தொடங்கினார்.
இப்பயணம் மூலம் வழியெங்கும் மக்களைச் சந்தித்து அவர்களிடம் விடுதலை உணர்வை உருவாக்குவதே
காந்தியின் நோக்கமாக அமைந்தது. தனது 61 வயதில் 25 நாட்கள் 384
கி.மீ. நடந்து வழி நெடுகிலும் பல்வேறு கூட்டங்களில் காந்தி உரையாற்றினர்;
மக்களைச் சந்தித்தார்.
பயணத்
தொடக்க நாளில் மார்ச் 12 அஸ்லலி என்னுமிடத்தில் புள்ளிவிவரங்கள் மூலம் மக்களுக்கு
உப்புவரியின் சுமையை உணர வைத்தார். “உங்கள் கிராம
மக்கள்தொகை 1700க்கு 850 மணங்கு உப்பு தேவைப்படும். 200 காளை
மாடுகளுக்கு 300 மணங்கு என மொத்தம் 1150 மணங்கு
உப்பு தேவைப்படுகிறது. (11.25 கி.கி. எடையளவு ‘மணங்கு’
என்று சொல்லப்பட்டது.) இதற்கு நீங்கள் வரியாக ரூ.720 செலுத்துகிறீர்கள்.
இன்னும் கூடுதலாக உள்ள பசு மற்றும் எருமை மாடுகள் கன்றுக்குட்டிகளுக்கும்,
தோல் பதனிடுவோர் தோலைப் பதப்படுத்துவதற்கும் உப்பைப் பயன்படுத்தும்போது உப்புவரி
அதிகமாகும். தனிநபரின் சராசரி வருமானம் 7 பைசா
என்று சொல்லப்படுகிறது. இதன் பொருள் பல லட்சம் மக்களுக்கு ஒரு பைசா கூட வருமானமில்லை.
இவர்கள் எப்படி உப்பு இல்லாமல் வாழமுடியும்? அவர்களின்
துயரம் எப்படி இருக்கும்”, என காந்தி கேள்வியெழுப்பினார்.
1930 ஏப்ரல்
5இல் காந்தி தண்டி சென்றடைந்தார். அங்கு ஏற்பாடு
செய்திருந்த பொதுக்கூட்டத்திலும் உரையாற்றினார். பத்தரிக்கையாளர்
சந்திப்பும் நிகழ்ந்தது. அதில் தனது போராட்டம் குறித்து விளக்கினார்.
மறுநாள் ஏப்ரல் 6ஆம் நாள் தண்டி கடற்கரையில் தடையை மீறி உப்பு அள்ளினார்.
இப்போராட்டத்தில் காந்தியுடன் பலர் கைது செய்யப்பட்டனர்.
கஸ்தூரிபா காந்தி, கவிக்குயில் சரோஜினி நாயுடு போன்றோர் இப்போராட்டத்தில் பங்கு
பெற்றனர். உப்புச் சட்டங்களை மீறுவதில் பெண்களின் பங்கு குறிப்பிடத்தக்கதாக இருந்தது.
அவர்கள் தண்ணீர் எடுக்கும் பாத்திரங்களில் கடல்நீரை அள்ளிச் சென்றனர்.
சட்டத்தை மீறி உப்புக் காய்ச்சவும் தொடங்கினர்.
சட்ட மறுப்பு ஒவ்வொரு குடிமகனின்
இயல்பான உரிமை. இதை விட்டுக்கொடுக்கும் எவரும் மனிதத்தன்மையை இழந்தவர் என்றார்
காந்தி. அறவழியில் போராடும் சட்ட மறுப்பாளனைச் சிறைவைப்பது மனச்சாட்சியைச்
சிறையிடுவது போன்றதாகும். சட்ட மறுப்பு (Civil Disobedience) என்ற
சொற்றொடரில் முதலில் இருக்கின்ற சட்ட திட்டங்களை மதிக்கின்ற உணர்வே முக்கியம்;
மறுப்பு அல்லது கீழ்படியாமை என்பது முதன்மையானதல்ல. சமூக
இணக்கம், ஒழுங்குமுறை, அகிம்சை வழியிலான
சட்ட மறுப்பே வாழ்வின் உயிரோட்டம் என்றும் அது அழிவை உண்டாக்குவதல்ல என்று தீர்க்கமாக
நம்பிக்கைகளை காந்தி வெளிப்படுத்தினார்.
சட்ட
மறுப்பு இயக்கம் தன் ஆதரவிற்காக ஒரு பைசா கூடக் கேட்பதில்லை.
அதற்கு தேவையும் இல்லை. வெற்றியில் திடமான நம்பிக்கை கொண்ட நெஞ்சுறுதி கொண்ட இதயங்கள்
மட்டுமே தேவை. போராட்டத்தின் இழப்புகளைத் தாங்கிக் கொள்ளும் மனத்துணிவு
வேண்டும். இக்காலகட்டத்தின் தேவைகளுக்கு பிறரிடம் கையேந்தாமல் வேறு
வகையான உடலுழைப்பின் மூலம் வாழ்வாதாரங்களைத் தேடிக்கொள்ள வேண்டும் என்று பல்வேறு ஒழுக்கக்
கட்டுப்பாட்டு விதிகளைக் காந்தி கையாண்டார்.
ஒவ்வொரு முறை கைது செய்யப்படும்போதும்
பலத்த ஆர்ப்பாட்டங்கள் மூலம் அரசை அச்சுறுத்த வேண்டும் என்கிற எண்ணம் அறவே அகல வேண்டும்.
சிறை செல்வது சத்தியாகிரகியின் வாழ்வில் ஒரு நிகழ்வு என்றே கருத வேண்டும்.
அரசு கோழைத்தனமாக நம்மீது அடக்குமுறையை ஏவுகிறது. நாமும்
அரசைப்போல கோழையாக மாறி சிறைவாசத்திற்கு அஞ்சக்கூடாது. ஆயிரமாயிரம்
பேர் காரணமின்றிக் கைது செய்யப்படுவதில்தான் நமது வெற்றி அடங்கியுள்ளது என்பது போன்ற
கருத்துகளை காந்தி தனது பேச்சிலும் எழுத்திலும் (யங்
இந்தியா) வெளிப்படுத்தினார்.
உண்ணாவிரதம் என்பது சத்தியாகிரக ஆயுதக்கிடங்கில் உள்ள சக்தி
வாய்ந்த ஆயுதம் என்றும் சாகும் வரை உண்ணாவிரதம் கடைசி ஆயுதம் என்ற கருத்தை காந்தி வெளிப்படுத்தினார்.
மனித முயற்சிகள் தோல்வியடையும்போது அகிம்சையாளன் உண்ணாவிரதம் இருக்க வேண்டிய
கட்டாயத்திற்கு ஆளாகிறான் என்றார். இந்த இறுதி
ஆயுதத்தை காந்தி பலமுறை பயன்படுத்தினார். பூனா ஒப்பந்தத்தில்
காந்தி மீதான விமர்சனங்கள் எழுந்தபோதிலும் இந்த ஆயுதத்தை அவர் இறுதிவரை கைவிடவில்லை.
உப்புச் சட்டத்தை மீறியதையெடுத்து
காந்தி நள்ளிரவில் கைது செய்யப்பட்டு பூனா அருகே எரவாடா சிறையிலடைக்கப்பட்டார்.
வடமேற்கு எல்லைப்புற மாகாணத்தில் ‘எல்லை
காந்தி’ என்றழைக்கப்பட்ட கான் அப்துல் கபார்கான் ஏப்ரல் 23,
1930 இல் சட்டமறுப்பு இயக்கத்திற்கு தலைமையேற்றுக் கைதானார்.
இவர் அமைத்த ‘குடாய்
கிட்மத்கர்’ (செஞ்சட்டைகள்) என்றழைக்கப்பட்ட
இயக்கம் பயிற்சி பெற்ற 50,000 அறப்போராட்ட செயல்வீரர்களைக் கொண்டது.
பெஷாவர் நகரில் குழுமியிருந்த இவ்வியக்கத்தினரை 250 பேரை
இயந்திரத் துப்பாக்கிக் குண்டுக்கு இரையாக்கியது பிரிட்டிஷ் அரசு.
அகிம்சைப் பயிற்சி பெற்ற இவர்கள் அக்குண்டுகளை எதிர்கொண்டு வீரமரணமடைந்தனர்.
தமிழ்நாடு,
கேரளம், ஆந்திரம், வங்காளம் போன்ற
இடங்களில் உப்புச் சத்தியாகிரகங்கள் நடைபெற்றன. 1865,
1878 ஆகிய ஆண்டுகளில் போடப்பட்ட வனச்சட்டங்கள் பழங்குடி மக்களின்
வாழ்வாதாரத்தை அழித்தது. இச்சட்டங்களை எதிர்த்தும் வரி கொடா இயக்கம்,
மதுக்கடை மறியல், அந்நியத் துணிகள் புறக்கணிப்பு எனப் பல்வேறு வடிவங்களில்
நாடெங்கும் சட்ட மறுப்புப் போராட்டங்கள் தீவிரமடைந்தன. பெண்கள்,
குழந்தைகள், விவசாயிகள், பழங்குடியினர்
என பெருந்திரள் மக்கள் பங்கேற்கும் போராட்டமாக மாறியது. ஜவகர்லால்
நேரு உள்ளிட்ட காங்கிரஸ் மற்றும் பிற கட்சித் தலைவர்களும் கைது செய்யப்பட்டு சிறைகளில்
அடைக்கப்பட்டனர்.
தமிழ்நாட்டில் சி.ராஜாஜி
தலைமையில் திருச்சியில் 1930 ஏப்ரல் 13இல் தொடங்கிய உப்பு யாத்திரை ஏப்ரல்
28 வேதாரண்யம் சென்று சட்டத்தை மீறி உப்பு அள்ளியது.
ராஜாஜி, டி.எஸ்.எஸ்.ராஜன், சர்தார் வேதரத்தினம், சி.சாமிநாதர்,
கே.சந்தானம், ருக்மணி லட்சுமிபதி,
ஏ.என்.சிவராமன், ஓ.வி.அளகேசன்,
கல்கி சதாசிவம், ஆர்.வெங்கட்ராமன் போன்ற தலைவர்கள் இதில் பங்கேற்று கைதாயினர்.
அப்போது தஞ்சை மாவட்ட ஆட்சியராக இருந்த தாரன் சத்தியாகிரகிகளுக்கு இடமோ உணவோ
அளிப்பவர்களுக்கு சிறைத்தண்டனை என்று எச்சரித்திருந்தார். இதை
மீறி திருத்துறைப்பூண்டி தென்பாதி நாயுடு உணவு வழங்கியதற்காக கைது செய்யப்பட்டார்.
இருப்பினும் மக்கள் மறைமுகமாக உணவுப் பொட்டலங்களையும் குடிநீரையும் மரங்களிடையே
ஒளித்து வைத்து வழங்கினர்.
வேதாரண்யத்தில் வைரப்பன் என்ற
முடி திருத்தும் தொழிலாளி சாதாரண உடையிருந்த காவலர் ஒருவருக்கு முகச்சவரம் செய்துகொண்டிருந்தார்.
அவர் காவலர் என்றறிந்தும் வேலையைப் பாதியுடன் நிறுத்தினார்.
மாவட்ட ஆட்சியர் தாரன் வைரப்பனை அழைத்து முகமழிப்பை முடிக்கச் சொல்லிப் பார்த்தார்.
இல்லாவிட்டால் சிறைத் தண்டனை வழங்குவேன் என்று மிரட்டியும் பார்த்தார்.
அப்போது 16 வயதிலிருந்த வைரப்பன் துளியும் பயமின்றி தன் முடிவில் உறுதியாக
இருந்து சிறைத்தண்டனை பெற்றார்.
டி.பிரகாசம்,
கே.நாகேஸ்வர ராவ் போன்றோர் சென்னை அருகே அவர்கள் தங்கியிருந்த
உதயவனம் சத்தியாகிரகிகள் முகாமில் கைது செய்யப்பட்டனர். இதனால்
சென்னையில் கடைகள் அடைக்கப்பட்டன. 1930 ஏப்ரல் 27இல் திருவல்லிக்கேணியில் காவல்துறையுடன் ஏற்பட்ட மோதலில்
மூவர் கொல்லப்பட்டனர். ராமேஸ்வரத்தில் உப்பு யாத்திரை மேற்கொள்ள முயன்ற தொண்டர்கள் முனகூட்டியே கைதாயினர்.
உப்புச் சட்டங்களை மீறிய குற்றத்திற்காக முதல் அபராதம் கட்டிய பெருமை ருக்மணி
லட்சுமிபதிக்குக் கிடைத்தது.
எரவாடா சிறையிலிருந்த காந்தி சபர்மதி
ஆசிரமத்தில் செவ்வாய்தோறும் நடக்கும் பிரார்த்தனைக் கூட்டத்தில் வாசிப்பதற்கென கடிதங்கள்
எழுதினார். குஜராத்தி எழுதப்பட்ட இவை சத்தியம்,
அகிம்சை, பிரம்மச்சரியம், உணவுக்
கட்டுப்பாடு, திருடாமை, உடைமையின்மை,
அச்சமின்மை, தீண்டமை அகற்றல், உழைத்து
உண்ணல், அடக்கம் போன்ற பல்வேறு தலைப்புகளில் அமைந்தன.
இவை மங்கள் பிரபாத் (செவ்வாய் காலையில்) என
குஜராத்தியிலும் காந்தியால் சரிபார்க்கப்பட்ட வால்ஜி கோவிந்த தேசாயின் ஆங்கில மொழி
பெயர்ப்பு From Yeravda Mandir (எரவாடா ஆலயத்திலிருந்து…)
என்ற பெயரிலும் வெளியானது. சிறையை ஆலயம் என்று மதிப்பிட்ட காந்தியின் சிந்தனைப்போக்கை
இதன் வழியே உணரலாம்.
உப்பு
யாத்திரை தொடங்கிய அன்றே காந்தி குஜராத்தியில் மொழிபெயர்த்த பகவத் கீதை
‘அனாசக்தி யோகம்’ என்ற பெயரில் விளக்கக் குறிப்புகளுடன் வெளியிடப்பட்டது.
இந்நூல் புரிந்துகொள்ள சிரமமாக
உள்ளது என ஆசிரமவாசி ஒருவர் கூறியதால், கீதையை எளிமையாக
விளங்க வைக்க 1930 மே 21 முதல்
1931 ஜனவரி 26 முடிய எரவாடா (பூனா)
சிறையிலிருந்த நாட்களில் குஜராத்தியில்
கடிதங்கள் எழுதி வந்தார். இந்த ‘கீதை உரைகளை’ வால்ஜி கோவிந்த தேசாய் ஆங்கிலத்தில் மொழிபெயர்த்தார்.
கீதையின் 18 அத்தியாயங்களும் இங்கு 18 கடிதங்களாக
சுருக்கி வரையப்பட்டன.
காந்தி உள்ளிட்ட காங்கிரஸ் தலைவர்கள் சிறையிலிருந்த நிலையில்
1930 நவம்பரில் முதல் வட்ட மேசை மாநாடு லண்டனில் நடைபெற்றது.
பிரிட்டன் பிரதமர் ராம்சே மெக்டொனால்டு மாகாண சுயாட்சியிடன் கூடிய மத்திய அரசு
என்ற முன்மொழிவை வெளியிட்டார். காங்கிரஸ் இம்மாநாட்டில் கலந்துகொள்ளாத நிலையில் எவ்வித முடிவும்
எடுக்கப்படாமல் நிறைவுற்றது. சட்ட மறுப்பு இயக்கத்தின் தீவிரத்தை உணர்ந்த ஆங்கிலேய அரசு,
இதை முடிவுக்குக் கொண்டுவர சில சலுகைகளையாவது வழங்க முடிவு செய்தது.
இணக்கமான பேச்சுவார்த்தைக்கு உதவியாக 1931 ஜனவரி
21இல் காந்தியையும் பிற தலைவர்களையும் விடுவிக்கும் உத்தரவை இர்வின் பிரபு வெளியிட்டார்.
பிப்ரவரி 17இல் காந்தி-இர்வின் பேச்சுவார்த்தை
தொடங்கியது.
பேச்சுவார்த்தையின்போது காந்தி
முன்வைத்த 6 முதன்மையான கோரிக்கைகளில் வன்முறையில் ஈடுபடாத அனைத்து அரசியல் கைதிகளையும் விடுதலை செய்தல்,
கைப்பற்றப்பட்ட நிலங்களை திரும்பத் தருதல், பதவி
விலகிய அரசு ஊழியர்கள் தொடர்பாக மென்மையான போக்கைக் கடைப்பிடித்தல் போன்ற கோரிக்கைகளை
ஏற்ற பிரிட்டிஷ் அரசு உப்பு தொடர்பாக சில சலுகைகளை அறிவித்தது.
நாட்டின் நிதி நிலைமை காரணமாக உப்புச் சட்டங்களில் எவ்வித மாற்றமும் செய்ய இயலாது
எனினும் கடலோர மக்கள் தங்களது சொந்தப் பயன்பாடு மற்றும் உள்ளூர் விற்பனைக்காக மட்டும்
உப்பு தயாரிக்க அனுமதி அளித்து உத்தரவிட்டது.
பேச்சுவார்த்தையின் இறுதியில் மார்ச்
5 இல் காந்தி – இர்வின் இடையே ஒப்பந்தம் ஒன்று கையெழுத்தானது.
இர்வின் தேநீரும் காந்தி உப்பு கலந்த எலும்பிச்சைச் சாற்றையும் பருகி தங்களது
நல்லெண்ணத்தைப் பகிர்ந்து கொண்டனர். உடனடியாக சட்டமறுப்பு
இயக்கத்தை ரத்து செய்துவிட்டு இரண்டாம் வட்டமேசை மாநாட்டில்,
கலந்துகொள்ள காங்கிரஸ் உறுதியளித்தது. அதன்படி
1931 செப்டம்பர் 7இல் நடந்த
இரண்டாம் வட்டமேசை மாநாட்டில் காந்தி பங்கேற்றார். முஸ்லீம்,
கிறித்தவர், சீக்கியர் போன்ற சிறுபான்மையினருக்கு தனித்தொகுதி வழங்கும்
முடிவை காந்தி மிகக்கடுமையாக எதிர்த்தார். இதனால்
இம்மாநாடும் தோல்வியில் முடிவடைந்தது.
லண்டனிலிருந்து இந்தியா திரும்பிய காந்தி மீண்டும் சட்ட மறுப்பைக்
கையில் எடுத்தார். ஆங்கிலேய அரசு ராணுவச் சட்டத்தை அமல்படுத்தி
1932 ஜனவரி 4இல் காந்தியைக் கைது செய்தது. நாடெங்கும்
அனைத்து காங்கிரஸ் தலைவர்களும் கைது செய்யப்பட்டனர். ராணுவத்தைக்
கொண்டு கடும் அடக்குமுறையில் ஈடுபட்டது. காந்தியும்
காங்கிரசும் பங்கேற்கும் வாய்ப்பை மறுத்து, அனைவரையும்
சிறைவைத்த நிலையில் மூன்றாம் வட்டமேசை மாநாடு 1932 நவம்பர்
17 இல் தொடங்கி டிசம்பர் 24 முடிய
நடந்தது.
இம்மாநாட்டில்
ஆகஸ்ட் 16இல் வகுப்புவாரி இடஒதுக்கீட்டை பிரிட்டன் பிரதமர் ராம்சே
மெக்டொனால்டு கொண்டு வந்தார். இதன்படி முஸ்லீம்கள், சீக்கியர்கள்,
இந்தியக் கிறித்தவர்கள், ஆங்கிலோ இந்தியர்கள், ஒடுக்கப்பட்ட
மக்கள் ஆகியோருக்கு தனித்தொகுதிகள் வழங்கப்பட்டன. மூன்று
வட்டமேசை மாநாடுகளிலும் கலந்துகொண்ட அம்பேத்கர் அட்டவணை வகுப்பினருக்கு தனித்தொகுதி
வேண்டும் என்கிற கோரிக்கையை அதற்குரிய ஆதாரங்களுடன் முன்வைத்திருந்தார்.
இந்தத் தனித்தொகுதிகள் ஒடுக்கப்பட்ட
மக்களுக்கு அதிகாரத்தையும் அரசியல் பிரதிநிதித்துவத்தையும் அளிக்கும் என அண்ணல் அம்பேத்கர்
உறுதியாக நம்பினார். இதனடிப்படையில் வகுப்பு வாரி பிரதிநிதித்துவம் வழங்கப்பட்டது.
இரட்டை வாக்குரிமை என்றழைக்கப்பட்ட இம்முறையில் தலித்கள் தங்கள் வேட்பாளருக்கு
ஒரு வாக்கும் பொது வேட்பாளருக்கு மற்றொரு வாக்கும் பதிவு செய்யலாம்.
இத்தகைய நடைமுறைகள் இந்திய மக்களைப்
பிளவுபடுத்தும் என காந்தி நினைத்தார். இந்திய விடுதலையை
இதைப் போன்ற செயல்பாடுகள் தாமதப்படுத்தும் என நம்பினார். எனவே
இவற்றைக் கடுமையான எதிர்க்க வேண்டும் என நினைத்தார். 1932 செப்டம்பர்
20இல் பூனா எரவாடா சிறையிலிருந்த காந்தி, சத்தியாகிரக
கடைசி ஆயுதமான சாகும்வரை உண்ணாவிரதத்தைக் கையில் எடுத்தார்.
காந்தி இறந்தாலும் பரவாயில்லை, கோரிக்கையிலிருந்து
பின்வாங்க வேண்டாம், (Let Gandhi die, Don’t withdraw.) என்று
தந்தை பெரியார் அம்பேத்கருக்கு தந்தி அனுப்பினார்.
அதேசமயம் காந்தி படுகொலை செய்யப்பட்டபோது இந்தியாவிற்கு காந்தி தேசம் என்று
பெயரிட வேண்டினார்.
இரட்டைமலை சீனிவாசன் (1860-1945)
அம்பேத்கருடன் இரு வட்டமேசை மாநாடுகளில் கலந்துகொண்ட ஒடுக்கப்பட்டோருக்கான
தலைவர். பறையர் மகாஜன சபையைத் தோற்றுவித்து ‘பறையன்’
எனும் மாத இதழையும் நடத்தியவர். வழக்கறிஞரான இவர் 1900 இல்
தென்னாப்பிரிக்கா சென்று நீதிமன்றங்களில் மொழிபெயர்ப்பாளராக பணி செய்து 1921இல்
இந்தியா தமிழ்நாடு திரும்பினார். அம்பேத்கருடன் இரட்டை வாக்காளர் தொகுதிக்காக
தொடர்ந்து குரல் கொடுத்தார் தென்னாப்பிரிக்காவில் இவர் காந்தியுடன் கொண்டிருந்த
நட்பால் லண்டனில் அவரிடம் பேசிப் பார்த்தார். ஆனால் காந்தி தனது நிலைப்பாட்டில் உறுதியாக
இருந்ததால் எந்தப் பலனும் ஏற்படவில்லை. காந்தியின் வறட்டுப் பிடிவாதம்,
சாகும்வரை உண்ணாவிரதம் என்ற நிலையில் இரக்கத்திற்குரியவராக மாறிய நிலையில் பூனா ஒப்பந்தத்தில் தாழ்த்தப்பட்டோரின்
உரிமைகளை விட்டுக்கொடுத்து, கையெழுத்திட வேண்டியதாயிற்று என தன்னுடைய சுயசரிதையில் (ஜீவிய
சரித்திர சுருக்கம்) குறிப்பிடுகிறார்.
அண்ணல்
அம்பேத்கர் 1924 ஜூலை 20இல் பகிஷ்கரித் ஹிதகரிணி சபா (Bahishkrit
Hitakarini Sabha - ஒடுக்கப்பட்டோருக்கு இதமளிக்கும் சங்கம்)
தொடங்கி ஒடுக்கப்பட்டோருக்கான உரிமைகளுக்காக குரல் கொடுத்தார்.
நீதிக்கட்சியில் இருந்த எம்.சி.ராஜா
(1883-1943) 1928இல் அகில இந்திய ஒடுக்கப்பட்டோர்
சங்கம் (All India Depressed People Federation) என்ற
அமைப்பை உருவாக்கி செயல்பட்டவர். மதன்மோகன் மாளவியா, ராஜேந்திர
பிரசாத் போன்றோர் அண்ணல் அம்பேத்கர், எம்.சி.ராஜா
போன்றோரிடம் பேச்சுவார்த்தை நடத்தினர். எரவாடா சிறையில் காந்தியைச் சந்தித்து உரையாடினார்.
இறுதியில் உடன்பாடு ஏற்பட்டு பூனா ஓப்பந்தம் கையெழுத்தானது.
காந்தி சார்பில்
அவரது மூத்தமகன் தேவதாஸ் காந்தி ஒப்பந்தத்தில் கையெழுத்திட்டார்.
தலித்கள் சார்பாக அம்பேத்கர், இரட்டைமலை
சீனிவாசன், எம்.சி.ராஜா, காங்கிரஸ் சார்பில் ராஜாஜி, ராஜேந்திர
பிரசாத், மதன்மோகன் மாளவியா, தேஜ்பகதூர்
சாப்ரூ, ஜி.டி.பிர்லா, எம்.ஆர்.ஜெயகர் போன்றோர் கையொப்பமிட்டனர்.
காந்தி உண்ணாவிரதத்தைக் கைவிட்டார். அம்பேத்கர்
ஒடுக்கப்பட்டோருக்கான நீண்ட நாள் கோரிக்கையான தனித்தொகுதிகளை கைவிட ஒப்புக் கொண்டார்.
ஒடுக்கப்பட்டோருக்கு கூட்டுத் தொகுதிகள் யோசனை முன்வைக்கப்பட்டது.
ஒடுக்கப்பட்டோருக்கான இடங்கள் 71 லிருந்து
148 ஆக உயர்த்தியும் மத்திய சட்டப்பேரவையில்
18% இடங்களும் ஒதுக்கப்பட்டன. முன்னதாக
இந்து மகாசபைத் தலைவர் பி.எஸ்.மூஞ்சே எம்.சி.ராஜாவுடன்
1932 மார்ச் 29இல் தனித்தொகுதியை கைவிடுவதாக ஒப்பந்தம் செய்யப்பட்டதன் பின்னணிச்
சதியும் நடந்தது.
காந்தியின்
உண்ணாவிரதம் எனும் பேராயுதம் தலித் மக்களின் உரிமைகளைப் பறித்தது அம்பேத்கர் போன்ற
தலைவர்களிடம் மனவருத்தத்தை ஏற்படுத்தியது. இதன்
தொடர் நிகழ்வாய் காந்தியிடம் சில மனமாற்றங்களும் உண்டானது. சாதியமைப்பு
குறித்த சிந்தனையில் சிறிய மாற்றங்கள் தென்பட்டன. இதன்பிறகு தீண்டாமை ஒழிப்பிற்கு அதிக முக்கியத்துவம் கொடுத்தார்.
சபர்மதி ஆசிரமத்திலிருந்து வார்தா (சேவா
கிராமம்) ஆசிரமத்திற்குக் குடிபெயர்ந்தார்.
மகாராஷ்டிரா மாநிலத்தின் வார்தா மாவட்டத்திலிருந்து சுமார்
8 கி.மீ. தொலைவில் சேவா கிராமம் அமைந்துள்ளது.
1932 பிப்ரவரி
11 முதல் எரவாடா சிறையிலிருந்தபோதுதான் ‘அரிசன்’
(Harijan) எனும் வார இதழை குஜராத்தி மற்றும் ஆங்கிலத்தில் வெளியிட்டார். ‘அரிசன சேவகன்’
(Harijan Bandhu) என்னும் இந்தி வார இதழையும் தொடங்கினார்.
1932 செப்டம்பர் 30இல் ‘அரிஜன
சேவா சங்கம்’
(Harijan Sevak Sangh) என்ற அமைப்பு
தொடங்கி அதன்மூலம் அட்டவணைச் சாதியினருக்கு கல்வி, மருத்துவ
வசதிகள் கிடைக்கவும் மதுப்பழக்கத்தைக் கைவிடவும் பரப்புரை மேற்கொண்டார். இந்த அமைப்பு
‘அகில இந்திய தீண்டாமை எதிர்ப்பு கழகம்’
என்றும் அழைக்கப்படுகிறது. இதன் தொடர்ச்சியாக ஆலய நுழைவுப் போராட்டங்களை முன்னெடுத்தார்.
1933 ஜனவரி 8ஆம் நாள் கோயில் நுழைவு நாள் என அறிவிக்கப்பட்டது.
தீண்டாமை
இன்றைய இந்து மதத்திற்கு ஓர் இழுக்கு, என்று சொன்ன
காந்தி, முரண்பாடாக இந்து மதத்தின் நால் வருணமுறையை ஏற்றார். இந்து மதத்தின் சில கூறுகளை ஒன்றிணைக்கும் பண்பாகப் பார்த்தார்.
வருணம் பிறப்பால் நிர்ணயிக்கப்பட்டாலும் சாதிமுறைக்கும் இதற்கும் தொடர்பில்லை
என்றார். தனது அரசியல் குரு கோபாலகிருஷ்ண கோகலே சொன்னபடி,
வாய் மூடி, செவிகளை மட்டும் தீட்டிக் கொண்டு இந்தியாவைச் சுற்றிவந்து
மக்களைப் புரிந்துகொண்ட காந்தியால் காங்கிரசுக்குள் இருந்த இந்து மத ஆதிக்க சக்திகளைப்
புரிந்துகொள்ள இயலாமற்போனது விந்தையே. காந்தி கீதையை
வேறு கோணத்தில் அணுகினாலும் அவ்வாறு அனைவரும் புரிந்துகொள்ளவில்லை.
காந்தியின் பார்வையும் ஆதிக்க சக்திகளின் பார்வையும் வேறுவேறாக இருந்ததை அவரது
படுகொலை உலகிற்கு எடுத்துக்காட்டியது.
(தொடரும்…)
நன்றி: பொம்மி
– சிறுவர் மாத இதழ், டிசம்பர் 2023
இடுகைகள்
